Αρχική σελίδα arrow Θεωρητικά μαθήματα arrow Ιστορία arrow Ιστορικά στοιχεία για τον Άλιμο και τον Λόφο Τρουμπάρι

Ιστορικά στοιχεία για τον Άλιμο και τον Λόφο Τρουμπάρι

(Από την ιστοσελίδα του Δημήτρη Καρανικόλα)
Δήμος Αλίμου. Στις μέρες μας υπερκαλύπτει την έκταση που κάλυπτε ο αρχαίος Δήμος Αλιμούντος, ο οποίος καταλέγεται όχι μόνο στους πρώτους δήμους του κράτους των Αθηνών, αλλά και τους πλέον μαγευτικούς, της εποχής εκείνης. Το στίγμα του Αλίμου, η πατρίδα του μεγαλύτερου ιστορικού της αρχαιότητας του Θουκυδίδη, εντοπίζεται στα βάθη της προϊστορίας, όπου το 5.000 π. Χ. βρέθηκαν οικισμοί.
Στην Αρχαιότητα, η Αττική είχε περίπου 170 δήμους κατανεμημένους σε δέκα φυλές. Ένα από τα τμήματα του αρχαίου δήμου Αττικής είχε την ονομασία Αλιμούς και ανήκε στη Λεοντίδα φυλή. Ονομάστηκε έτσι γιατί οι Έλληνες που προέρχονταν από αυτή τη φυλή ήταν γενναίοι σαν λιοντάρια.
Ο Άλιμος από την Αθήνα, το αρχαίο «Ιοστεφές Άστυ», «τας κλεινάς Αθήνας», απείχε 35 στάδια, δηλαδή κάτι περισσότερο από 6.600 μέτρα. Ο Δημοσθένης (384 – 322 π.Χ.) αναφέρει πως οι δημότες Αλιμούντος συμμετείχαν σε ψηφοφορία που έγινε επί των ημερών του. {blogmore}
Οι πρώτες ανασκαφές
Από τις πρώτες ανασκαφές, που έγιναν στην περιοχή του Αγίου Κοσμά, αποκαλύφθηκαν οικισμοί, οι οποίοι ανάγονται στην προϊστορική εποχή, δηλαδή στην ονομαζόμενη εποχή του χαλκού. Βρέθηκαν τετράπλευρα πρωτοελλαδικά οικήματα, τα οποία χρονολογούνται περί το 2.300 π.Χ. Συνήθως αποτελούνταν από δύο δωμάτια και αυλή.
Η σκαπάνη αποκάλυψε κεραμικά όπως φιάλες, υδρίες, ασκούς, σκύφους και εργαλεία από οψιανό. Η μελέτη τούτων των ευρημάτων οδήγησε τους επιστήμονες στο συμπέρασμα πως οι κάτοικοι του οικισμού προέρχονταν από τις Κυκλάδες. Οι άποικοι, λοιπόν, ίδρυσαν «εμπορείο» και μαζί με αυτό κέντρο επεξεργασίας του πετρώματος από τη Μήλο, με την ονομασία οψιανός, το οποίο είναι ειδικό για την κατασκευή εργαλείων και όπλων.
Στη νεκρόπολη της περιοχής ανακαλύφθηκαν κτιστοί οικογενειακοί τάφοι και πλήθος από κτερίσματα, κοσμήματα ή άλλα αντικείμενα, τα οποία θάβονταν μαζί με το νεκρό. Στα ευρήματα περιλαμβάνονται μαρμάρινα ειδώλια κυκλαδικού τύπου, τηγονοειδή σκεύη, μονωτοί κύαθοι, απιόσχημα αγγεία και λεπίδες φτιαγμένες από οψιανό. Επίσης εντοπίστηκε ανθρωπολογικό υλικό, το οποίο αποτέλεσε αντικείμενο ξεχωριστών επιστημονικών ερευνών, από Έλληνες και ξένους.
Οι κάτοικοι αυτού του πρωτοελλαδικού οικισμού, δηλαδή οι άποικοι από τις Κυκλάδες, ήρθαν σε επικοινωνία με αυτόχθονες κατοίκους της Αττικής, με αντικειμενικό στόχο να επεκτείνουν τις εγκαταστάσεις τους στο χώρο τον οποίο κάλυπτε η περιοχή «Κωλιάς Άκρα» και δεν ήταν άλλος από το σημερινό Άγιο Κοσμά δημιουργώντας για την εποχή σημαντικό αλιευτικό, εμπορικό και αγροτικό οικισμό. Το αγροτικό τμήμα του οικισμού ήταν περίπου εκεί που σήμερα ορθώνεται ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής (λεωφ. Βουλιαγμένης).
Το στοιχεία των επιστημόνων από τις ανασκαφές οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο οικισμός αυτός καταστράφηκε (2000 π.Χ.). Εκτιμούν δε ότι η καταστροφή προκλήθηκε από Πελασγούς ή Ίωνες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η περιοχή να παρακμάσει, αφού φέρεται να έμεινε ακατοίκητη για περίπου 6 αιώνες.
Στο διάστημα 1500 – 1400 π.Χ. δημιουργείται νέος οικισμός, υστεροελλαδικός, με τους κατοίκους να έχουν γνωρίσματα του Μυκηναϊκού πολιτισμού. Οι ασχολίες τους, κατά κύριο λόγο, αφορούν στην κατεργασία της πορφυράς (σ.σ.: κοχύλι από το οποίο έβγαινε το βαθύ κόκκινο χρώμα, που χρησιμοποιείται για τη βαφή βασιλικών ενδυμάτων) και στην αλιεία.
Οι κατασκευές εκείνης της εποχής είναι μεγαροειδείς και αποτελούνται από αίθουσα και δόμο (σ.σ.: πρόκειται για στρώση από πέτρες και πλίνθους). Οι ανασκαφές έφεραν στο φως ψευδόστομους αμφορείς κύπελλα και κύλικες (πρόκειται για πλατύ και χαμηλό κύπελλο με λεπτή βάση και δύο λαβές). Στην κορυφή του ακρωτηρίου του Αγίου Κοσμά (Κωλιάς Άκρα) είναι πιθανό να κτίστηκε τείχος, όχι ιδιαίτερα μεγάλο, για αμυντικούς σκοπούς. Ο οικισμός κατ΄ άλλους εγκαταλείφθηκε ενώ σύμφωνα με άλλους ιστορικούς καταστράφηκε περί το 1100 π.Χ., ίσως κατά την κάθοδο των Δωριέων, με αποτέλεσμα να μείνει ακατοίκητος για μεγάλο διάστημα.
Θρύλοι και παραδόσεις για την Κωλιάδα Άκρα (Άγιο Κοσμά)
Όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.) «ο Κλύδων κατήνεγκε τα ναυάγια του φθαρέντος ναυτικού των Μηδών», δηλαδή ο άνεμος και η θαλασσοταραχή έφερε τα συντρίμμια του Ξέρξη μέχρι το ακρωτήρι του Αγίου Κοσμά.
Έτσι όχι μόνο επαληθεύτηκε ο χρησμός που έλεγε ότι οι κωλιάδες γυναίκες κάποια μέρα θα άναβαν τις φωτιές τους με κουπιά, αλλά και το ότι οι δημότες Αλιμούντος συμμετείχαν στους Μηδικούς πολέμους.
Σχετικά μας πληροφορούν ο Αριστοφάνης, ο Λυσίας και ο Ηρόδοτος, από τους οποίους μαθαίνουμε ότι υπήρχε και ναός της Κωλιάδος Αφροδίτης, προστάτιδας των τοκετών.
Το πρώτο Ιερό, σύμφωνα με μία από τις παραδόσεις, ιδρύθηκε από έφηβο τον οποίο συνέλαβαν πειρατές, οι οποίοι τον έδεσαν «κατά τα κώλα», δηλαδή τα άκρα, τα πόδια. Όμως έτυχε να τον συμπαθήσει η κόρη του αρχηγού των πειρατών ,ε αποτέλεσμα να τον απελευθερώσει. Και ακριβώς για το λόγο αυτό ο νεαρός, θέλοντας να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του προς το Θεό έχτισε το ναό, που ονομάστηκε Κωλιάς.
Από μια δεύτερη παράδοση μαθαίνουμε κάποιο πουλί άρπαξε εν ώρα θυσίας από βωμό την «κωλήν», δηλαδή το μηρό και τον άφησε να πέσει στο σημείο αυτό και από τότε έφερε το όνομα «Κωλιάς άκρα».
Η ετυμολογική ερμηνεία σχετικά με την ονομασία καταλήγει στο συμπέρασμα πως το όνομα οφείλεται στο σχήμα ποδιού του ακρωτηρίου. Δηλαδή προέρχεται από «το κώλον, το κατά τους πόδας».
Το Ιερό της Κωλιάδος Αφροδίτης, που λατρεύονταν μαζί με την Γενελύτιδα, ως προστάτιδα των εγκύων, εθεωρείτο ένα από τα πλέον σημαντικά της Αττικής. Μάλιστα ο ιερέας του ναού είχε τιμητική θέση στο αρχαίο Διονυσιακό θέατρο των Αθηνών, ενώ υπήρχε και ξεχωριστόι ιερατικό γένος, το οποίο ονομάζονταν «Κωλιείς».
Γεωμετρική περίοδος και αρχαϊκή εποχή
Κατά τον 8ο π. Χ. αιώνα, στη διάρκεια της γεωμετρικής περιόδου, παρατηρείται έντονη δραστηριότητα, η οποία αποδεικνύεται από τα ευρήματα: εργαστήρια κεραμικής και άθικτοι τάφοι. Οι μελετητές διαπιστώνουν πως οι κάτοικοι εκείνης της περιόδου είχαν δύο τρόπους ταφής των νεκρών τους, κοινό χαρακτηριστικό των οποίων ήταν η καύση.
Στην πρώτη περίπτωση η καύση γίνονταν έξω από τον τάφο και ο ενταφιασμός στο δάπεδο, χωρίς τεφροδόχο αγγείο. Στην άλλη περίπτωση, αφού έκαιγαν τον νεκρό, έβαζαν την τέφρα σε μεγάλο αμφορέα τον οποίο τοποθετούσαν στον τάφο, σε οριζόντια θέση.
Στην αμέσως επόμενη ιστορική περίοδο, την αρχαϊκή εποχή (700 – 480 π. Χ.) ο δήμος Αλιμούς ακολουθεί την καλλιτεχνική εξέλιξη της Αθήνας. Περί το τέλος του 6ου π. Χ. αιώνα και στις αρχές του 5ου π. Χ. αιώνα, σε αυτή την περιοχή, αρχίζει καινούρια ζωή. Η δημιουργικότητα επεκτείνεται και στην κλασσική εποχή, κάτι που άλλωστε αποκαλύπτουν και τα μοναδικά αρχαιολογικά ευρήματα: αγγεία, στήλες πάνω σε τάφους, δώρα στο νεκρό, δώρα γάμου για κοπέλα, χρυσό σπαθί.
Η παρακμή αρχίζει στους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ την επόμενη περίοδο (ρωμαϊκή εποχή 215 π. Χ. - 330 μ. Χ.) αναφέρεται από τους ιστορικούς και νέα καταστροφή της περιοχής.
Βυζάντιο και Τουρκοκρατία
Το 10 μ. Χ. αιώνα δημιουργείται ο οικισμός των Τραχώνων, ο οποίος στην αρχαιότητα ανήκε στον Ευώνυμον, έναν από τους αρχαίους δήμους της Αττικής. Μικρό αγροτικό χωριό, χωρίς ιδιαίτερο πλούτο. Το έδαφος τραχύ, πετρώδες, άγονο, χωρίς υδάτινους πόρους, με κάμποσους λόφους και χώμα. Εξ αιτίας της μορφολογίας του εδάφους πήρε και την ονομασία Τράχων, που σημαίνει ότι ακριβώς το προσδιορίζει, δηλαδή τραχύς και πετρώδης τόπος.
Στη διάρκεια της Βυζαντινής εποχής η ανάπτυξη, που παρατηρείται, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αξιόλογη και ουσιαστική. Επρόκειτο για ένα οικισμό, αγροτικό, από τον οποίο έλλειπε το στοιχείο εκείνο που θα τον αναδείκνυε.
Τα πρώτα δείγματα της καινούριας ζωής εντοπίζονται στην εποχή του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, όταν ήρθε στην Αττική. Λέγεται πως, σε ρόλο τοποτηρητή, είχε εγκαταστήσει κάποιον άρχοντα από τη Μικρά Ασία. Η άποψη αυτή ενισχύεται από δύο στοιχεία. Το πρώτο αφορά την ύπαρξη της μικρής εκκλησίας των Εισοδίων της Θεοτόκου, στο κτήμα Τράχωνες, η οποία χρονολογείται τον 11ο μ. Χ. αιώνα και το άλλο από το ότι αυτός ο τύπος εκκλησίας εντοπίζεται στη Μ. Ασία, τρεις αιώνες νωρίτερα.
Στην Τουρκοκρατία, αλλά και έπειτα από την απελευθέρωση, όλος ο Άλιμος, και όχι μόνο, ήταν ένα απέραντο κτήμα. Η αρχή του ήταν στον Άη Γιάννη τον Καρέα και εκτείνονταν έως το Καβούρι. Η περιοχή, συμπεριλαμβανομένου και του γεωργικού χωριού, ανήκε στον Μπραχάμ πασά – από τον οποίο ο ΄Αγιος Δημήτριος λέγεται και Μπραχάμι - και στον Χασάν πασά, από τον οποίο προήλθε η ονομασία Χασάνι. Όλο αυτό το κτήμα, διαιρέθηκε σε αγροτεμάχια τα οποία ο δήμος της Αθήνας, στον οποίο και ανήκε, δώρισε ή πούλησε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διάφοροι οικισμοί.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ
Παραθαλάσσιος πρωτοελλαδικός οικισμός στον Άγιο Κοσμά. Τα ευρήματα των ανασκαφών που αφορούν την εποχή 2800 έως 2200 π. Χ. ήταν πολλά και αξιόλογα.
Γεωργικός πρωτοελλαδικός οικισμός στους Αγίους Αποστόλους, μεταξύ του Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής και της λεωφόρου Βουλιαγμένης, όπου βρέθηκαν όστρακα και οψιανός λίθος, τα οποία χρησιμοποιούσαν για εργαλεία.
Περίπου στην ίδια περιοχή βρέθηκε μικρός οικισμός της Μυκηναϊκής εποχής, ο οποίος οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του πρωτοελλαδικού. Ο οικισμός αυτός καταστράφηκε από την επιδρομή των Αχαιών.
Στον λόφο «Αγία Άννα», ο οποίος ονομάζεται και «Μικρό Πανί», βρέθηκαν, το 1929, υπολείμματα μικρού ναού του 6ου π. Χ. αιώνα, στοιχείο που μαρτυρά πως στην περιοχή είχε αναπτυχθεί οικισμός. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως το λατρευτικό χώρο και τη λαξευτή βάση του βωμού που υπήρχε εκεί. Η βάση βρέθηκε πάνω στο βράχο και στο ίδιο σημείο δώρα που είχαν προσφερθεί στη θεά. Σε αυτό λοιπόν το χώρο οι Αθηναίες τιμούσαν τη θεά Δήμητρα και την κόρη της. Οι τριήμερες λατρευτικές εκδηλώσεις ονομάζονταν Θεσμοφόρια των Αλιμουσίων, τα οποία απετέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον Αριστοφάνη, ο οποίος έγραψε την κωμωδία «Θεσμοφοριάζουσαι».
Επάνω στα ερείπια του αρχαίου λατρευτικού χώρου βρέθηκε πρώιμη χριστιανική βασιλική, με κρύπτη. Η εκκλησία καταστράφηκε από τα οχυρωματικά έργα των γερμανών κατακτητών και τους ανελέητους βομβαρδισμούς, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Στην αυλή του Ι. Ν. Ζωοδόχου Πηγής ανακαλύφθηκε παλαιοχριστιανική βασιλική, του 6ου π.Χ. αιώνα. Επίσης λατρευτική πηγή και πηγάδι, μέσα στο οποίο βρέθηκαν ξίφος μυκηναϊκής εποχής, όστρακα και μυκηναϊκά αγγεία.
Κοντά στο χώρο όπου σήμερα έχει αναπτυχθεί η βιομηχανία ενδυμάτων ROC (Ροκανάς) βρέθηκε, το 1975, αρχαίο θέατρο, ορθογωνικού σχήματος, το οποίο χρονολογείται μεταξύ του 4ου και του 3ου π. Χ. αιώνα, που αποτελείτο από σφενδόνα, ορχήστρα και προσκήνιο το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα. Ακόμα, βρέθηκαν δυο ακέφαλα διονυσιακά αγάλματα. Στο μέρος αυτό λατρεύονταν ο Διόνυσος πριν από τον 5ο π. Χ. αιώνα.
Στο κτήμα Γερουλάνου υπάρχει ο Ιερός Ναός Εισοδίων της Θεοτόκου. Είναι χτισμένος, τον 11ο μ. Χ. αιώνα, σε σχήμα ελεύθερου σταυρού με τρούλο και παρουσιάζει εξαιρετικό αρχαιολογικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Στη νοτιοδυτική πλευρά του κτήματος υπάρχει και περίβολος της μυκηναϊκής εποχής.
Στα πηγάδια, που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή Λουτρό, βρέθηκαν αγγεία της κλασσικής εποχής. Πηγάδια γεωμετρικής εποχής εντοπίστηκαν στο εργοστάσιο «Ροκανά» και αρχαϊκής στη θέση Τρουμπάρι, με γνωστότερο το Κοντοπήγαδο.
Αρχαιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο διπλανός λόφος Πανί. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου δυο χιλιομέτρων από τη θάλασσα και προσφέρει καταπληκτική θέα τόσο προς το Σαρωνικό κόλπο όσο και προς την πόλη της Αθήνας. Το όνομά του προέρχεται από το Θεό Πάνα, ο οποίος λατρεύονταν και ιδίως έπειτα από τη μάχη του Μαραθώνα. Αναφέρεται ως αξιόλογο λατρευτικό κέντρο της περιοχής στο οποίο λατρεύονταν, κατά κύριο λόγο, η τριάδα των Θεών Δήμητρας, Διονύσου και Ποσειδώνα και κατά δεύτερο λόγο ο Ηρακλής.
Προέλευση του ονόματος
Το όνομα Άλιμος προέρχεται από την Ομηρική λέξη αλς που σημαίνει θάλασσα ή κόκκο αλατιού ή αρμυρήθρα ή από τη λέξη λιμός και το στερητικό «α» που σημαίνει αυτός που διώχνει την πείνα.
Σύμφωνα με άλλη ερμηνεία, που μάλλον είναι και η ορθότερη, η ονομασία προέρχεται από το θαμνώδες φυτό άλιμος (αλιμιά ή αρμυρήθρα), το οποίο ανήκει στο γένος των χηνοποδιιδών (chenopodiaceae) και φυτρώνει στα παραλιακά υφάλμυρα εδάφη.
Πρόκειται για ετήσια σαρκώδη αλίφυλλα με στενά παχιά φύλλα και αγκάθια στα άκρα. Είναι γνωστά 12 είδη τα οποία απαντώνται κατά κύριο λόγο σε χώρες της κεντρικής Ασίας. Σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης υπάρχουν 11 είδη του halimocnemis που αναπτύσσονται σε αλατούχα, αλκαλιωμένα και αμμώδη εδάφη, στο νοτιοανατολικό τμήμα της ευρωπαϊκής πρώην ΕΣΣΔ. Πολλά είδη του halimocnemis είναι καλή βοσκή για καμήλες και πρόβατα.
Σύγχρονη ιστορία
Το Καλαμάκι αποτελούσε ξεχωριστό κομμάτι. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ήταν παραθεριστικός τόπος των πλούσιων Αθηναίων, οι οποίοι απολάμβαναν τη θάλασσα. Η ονομασία Καλαμάκι προέρχεται από ένα τρίκλωνο ή τετράκλωνο καλάμι της περιοχής, το οποίο βρίσκονταν σε κάποιο σταυροδρόμι, που εκείνη την εποχή ήταν το κεντρικό σημείο για όλους όσοι διέρχονταν από το δρόμο της Φαληρικής ακτής, με κατεύθυνση τον Άγιο Κοσμά ή το Μπραχάμι.
Η περιοχή τα Κομνηνά ή αλλιώς Χασάνι (ο σημερινός Άλιμος), ήταν γεωργικό χωριό, που δεν διέθετε ούτε τον πλούτο ούτε τη φυσική ομορφιά του Καλαμακίου.
Τότε το Καλαμάκι, ως συνοικισμός της κοινότητας Μπραχαμίου, αριθμούσε τους πεντακόσιους κατοίκους. Λιγοστές οικογένειες, όχι περισσότερες από 100, διέμεναν στην πλειονότητά τους κατά μήκος της παραλίας από το Έδεμ μέχρι το αεροδρόμιο και τον Άγιο Κοσμά.
Τότε, οι κάτοικοι του Μπραχαμίου, οι οποίοι ως επί το πλείστον ασχολούνταν με αγροτικές δουλειές, περιφρονούσαν το Καλαμάκι γιατί η ποιότητα και η ποσότητα των καρπών της γης δεν τους ικανοποιούσε. Η συγκομιδή σε στάρι, κριθάρι και βρώμη δεν ήταν καλή, ενώ ούτε τα αμπέλια έδιναν την αναμενόμενη σοδειά.
Θεωρούσαν, λοιπόν, άγονο το μέρος και ακριβώς για το λόγο αυτό άρχισαν να πουλάνε τα χωράφια τους. Οι κάτοικοι του Μπαραχαμίου είχαν κατορθώσει να έχουν στην ιδιοκτησία τους τεράστιες εκτάσεις οι οποίες εκτείνονταν από την λεωφόρο Βουλιαγμένης έως την παραλία.
Από μαθητές του 3ου Δημοτικού Σχολείου Αλίμου, οι οποίοι το 2001 έκαναν εργασία για να γνωρίσουν τον τόπο τους, μαθαίνουμε πως σε παλιά συμβολαιογραφικά έγγραφα υπάρχει η λέξη «τουρκομερίδια». Η πιο πιθανή εξήγηση είναι εκείνη που μας πληροφορεί ότι έπειτα από την επανάσταση του 1821 και την αποχώρηση των κατακτητών, δουλοπάροικοι (Αρβανίτες) τους οποίους είχε στη δούλεψή του ο Ιμπραήμ πασάς όχι μόνο δεν έφυγαν αλλά έμειναν και δούλεψαν στη γη την οποία και «έκαναν» δική τους.
Κάποιοι άλλοι αγόραζαν «μπιτ παρά» (μια δεκάρα) τεράστιες εκτάσεις από τους Τουρκαλβανούς, οι οποίοι εγκατέλειπαν το τόπο. Μετά την οριστική αποχώρηση των Τούρκων, μεγάλες εκτάσεις βρέθηκαν στα χέρια αγωνιστών του ΄21.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης ήταν ιδιοκτήτης τέτοιας έκτασης. Μάλιστα σε κάποια συμβολαιογραφική πράξη φέρεται ο στρατηγός να αγοράζει την έκταση που περικλείεται από τους δρόμους Κονδύλη, Φιλελλήνων και Καλαμακίου, αντί του ποσού των 2.750 δραχμών.
Στο συμβόλαιο αυτό συναντάτε για πρώτη φορά εγγράφως η ονομασία «Καλαμάκια των Αθηνών». Το σημερινό κτήμα Τράχωνες, όλη αυτή η μεγάλη έκταση, έμεινε ανέπαφη από τους καταπατητές. Περιήλθε στο υπουργείο Ναυτικών και έπειτα από δημοπρασία αγοράστηκε από τον Μαρίνο Γερουλάνο.
Τότε, λοιπόν, οι Μπραχαμιώτες, δεν έβλεπαν μακριά μέσα στο χρόνο, έτσι ώστε να προβάλουν κάποια αντίσταση για το γεγονός ότι γίνονταν ενέργειες απόσχισης του συνοικισμού.

Ίδρυση της κοινότητας Καλαμακίου

Οι προσπάθειες για την ίδρυση Κοινότητας έγιναν στις αρχές του 1927, από τοπικό Κτηματικό Σύνδεσμο. Πρόεδρος του Συνδέσμου ήταν ο εργολάβος και κτηματομεσίτης Νικόλαος Μαλτέζος και γραμματέας ο καθηγητής Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος.
Η Τετάρτη, 9 Νοεμβρίου 1927 έχει καταγραφεί ως ιστορική μέρα για τον τόπο μας. Τότε δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το Προεδρικό Διάταγμα, που έφερε τις υπογραφές του Προέδρου της Δημοκρατίας Παύλου Κουντουριώτη και του υπουργού Ανδρέα Ζαϊμη, με το οποίο ιδρύθηκε η Κοινότητα Καλαμακίου. Πρώτος Πρόεδρος ήταν ο Νικόλαος Μαλτέζος.
Στη διάρκεια του επόμενου χρόνου, το 1928, από τον μηχανικό Αντώνιο Πιζάνη, εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο της πόλης. Αρκετά χρόνια αργότερα δόθηκε προς τιμήν του το όνομά του σε ένα στενό δρομάκι που περικλύεται από τους δρόμους Θεμιστοκλέους, Κανάρη, Θουκυδίδου και τη λεωφόρο Καλαμακίου.
Η νεοσυσταθείσα κοινότητα στεγάστηκε σε μικρό μαγαζάκι στην παλιά αγορά Μαλτέζου. Αργότερα μεταφέρθηκε σε ένα από τα σπίτια του καθηγητή Λογοθετόπουλου, κοντά στην παλιά ταβέρνα «Μαρίδα», όπου σήμερα υπάρχει γνωστή αλυσίδα καταστημάτων πίτσας. Οι υπηρεσίες της Κοινότητες, πριν την οριστική όπως απεδείχθη στέγασή τους στη οδό Αριστοτέλους 53, φιλοξενήθηκαν σε σπίτι στην οδό Μεγίστης.
Ίδρυση του Δήμου Αλίμου
Το 1942, η τότε Κοινότητα Παλαιού Φαλήρου αναγνωρίζεται ως Δήμος. Στον νεοσυσταθέντα Δήμο ενσωματώνεται και η Κοινότητα Καλαμακίου, η οποία τελικά αποσπάστηκε το 1945.
Από την ίδρυση της κοινότητας Καλαμακίου πέρασαν κάτι περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες. Μία ακόμη Τετάρτη, 41 χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα η 24η Ιουλίου 1968, καταγράφεται ως η πρώτη ημέρα του νέου Δήμου Αλίμου, ο οποίος προήλθε από τη συνένωση των Κοινοτήτων Καλαμακίου και Ελληνικού. Το 1974 η αύξηση του πληθυσμού «πρόσφερε» τη δυνατότητα να γίνει εκ νέου ο διαχωρισμός, οριστικός αυτή τη φορά. Τότε λοιπόν δημιουργήθηκε ο Δήμος Αλίμου, ενώ αποσπάστηκε η Κοινότητα Ελληνικού, που αργότερα έγινε Δήμος.
Ο δήμος Αλίμου συνορεύει με το Παλαιό Φάληρο, τον Άγιο Δημήτριο, την Ηλιούπολη, την Αργυρούπολη και το Ελληνικό, ενώ βρέχεται από τον Σαρωνικό κόλπο.
Σήμερα ο δήμος Αλίμου, εκτός από τις περιοχές Τραχώνων, Καλαμακίου και Αλίμου περιλαμβάνει και τους συνοικισμούς: Γκρώμαν (Αγγλικό νεκροταφείο), Αμπελακίων, Εκτελωνιστών, Άνω Καλαμακίου, Εφοριακών, Αναπήρων και Κυθηρίων.
Σύμφωνα με στοιχεία από την απογραφή του 1970 ο Άλιμος αριθμούσε περί τις 27.000 κατοίκους και το 1991 τις 32.000. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή ο πληθυσμός ξεπερνάει τις 41.000 κατοίκους. Υπολογίζεται πάντως πως στον Άλιμο κατοικούν περισσότεροι από 55.000 άνθρωποι.
Πρώτος εκλεγμένος Δήμαρχος ήταν ο φαρμακοποιός Παύλος Τζιβανίδης. Ο σημερινός Δήμαρχος, Θάνος Ορφανός, είναι ο 18ος εκλεγμένος άρχοντας του Δήμου μας.
Πρέπει να αναφέρουμε, επίσης, πως η χούντα των συνταγματαρχών διόρισε στη θέση του Δημάρχου τον Ανδρέα Μαγείρου. Έπειτα από τη μεταπολίτευση, το 1974, και πριν από τη διενέργεια δημοτικών εκλογών, διετέλεσαν υπηρεσιακοί Δήμαρχοι οι δικαστικοί Γεώργιος Γιαμαλής και Κωνσταντίνος Τρίγκας.
Παραθέτουμε τους εκλεγμένους Κοινοτάρχες και Δημάρχους:
ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΕΣ: Νικόλαος Μαλτέζος, Γεώργιος Λουκουγιαννάκης, Αλέξανδρος Κράλλης, Δημήτρης Τσόχας (δύο φορές), Ηλίας Σαλίγγαρος, Αθανάσιος Κοτόπουλος, Ιωάννης Γερουλάνος (δύο φορές), Γεώργιος Μελισσηνός, Αντώνιος Πιζάνης, Παναγιώτης Πικρός, Γεώργιος Γκούνης, Σπύρος Σπηλιόπουλος και Γεώργιος Σμαράγδης.
ΔΗΜΑΡΧΟΙ: Παύλος Τζιβανίδης (1975 έως 1982), Βασίλης Ξένος – Γαβριέλης (1983 – 1994), Αργύρης Αργυρίου (1995 – 1998), Αλέξανδρος Αλούκος (1999 – 2002), Κωνσταντίνος Ματζουράνης (2003 – 2006) και Θάνος Ορφανός (2007 – ).

http://troubari.wordpress.com/

ΒΡΑΒΕΙΟ 8ου ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΙΣΤΟΤΟΠΩΝ

Σύλλογος Γονέων και κηδεμόνων Μουσικού Σχολείου Αλίμου

Εκπαιδευτικά, Καλλιτεχνικά και Ευρωπαϊκά προγράμματα του Σχολείου μας

Jazz Band Μουσικού Σχολείου Αλίμου
Τρίτη, 05 Μάρτιος 2024
Jazz Band Μουσικού Σχολείου Αλίμου 2ο Jazz Festival Mουσικών Σχολείων Αττικής Jazz Band Μουσικού Σχολείου Αλίμου στο...
Περισσότερα...
3ο Μαθητικό Συνέδριο Elemasyn Πράγας
Παρασκευή, 01 Μάρτιος 2024
3ο Μαθητικό Συνέδριο Elemasyn Πράγας Το Μουσικό Σχολείο Αλίμου ταξιδεύει στην Πράγα συμμετέχοντας στο 3ο Ευρωπαϊκό Μαθητικό...
Περισσότερα...
Συζητάμε για το μέλλον της ΕΕ - Η ψήφος είναι η φωνή μου στη ΕΕ
Παρασκευή, 01 Μάρτιος 2024
Συζητάμε για το μέλλον της ΕΕ - Η ψήφος είναι η φωνή μου στη ΕΕ Το Μουσικό Σχολείο Αλίμου συμμετέχοντας στο Πρόγραμμα Σχολεία Πρέσβεις του Ευρωπαϊκού...
Περισσότερα...
Πάνω